بایگانی/آرشیو برچسب ها : زیباشناسی | فلسفه هنر

صدرالمتألهین بیش از همه فلاسفه اسلامی و حتی  به جهت تعدّد و تکثّر منشاء­های که برای هنر بیان می­کند، بیشتر از فلاسفه غربی در باره منشاء هنر، دیدگاه و نقطه نظر دارد. از منظر ایشان خلیفه خدا بودن همه انسانها و هنرمندان با زیبا­آفرینی خود، عرضه شدن هنرها به انسانها در عوالم ونشئه­های پیشین آفرینش، الهام، گرایش­های غریزی بویژه میل به عرضه و به نمایش گذاشتن آثار و خلاقیت­ها، میل به اتمام و اِکمال آثار و آفرینش­ها، میل به تزیین و زیباسازی آثار، تجلیّات طائر قدسی از جمله منشاء­های هنر در نزد صدرا است.

زیبایی یکی از کشش­های روح بشر است. رُکن اصلی و مقوِّم هنر هم زیبایی است، هنر حضور حداکثری در زندگی بشر امروز دارد.آثار هنری بسته به این که هنرمند چه تعریفی از زیبایی دارد، متفاوت و متنوع می شوند. پس ماهیّت زیبایی به تبع هنر در زمان ما اهمیت ویژه­ای پیدا کرده است. در طول تاریخ برای زیبایی تعاریف گوناگونی ارائه شده است.

امروزه در محافل آکادمیک، زیبایی­شناسی به عنوان شاخه­ای از فلسفه که به مطالعه پیرامون زیبایی و هنر می­پردازد، مطرح است. به نظر صدرا زیبایی صورت یا امری تحسین برانگیز است.منشاء زیبایی جمیل مطلق است. لذت بخشی، ایجاد دوستی و عشق، اعجاب و تحسین برانگیزی از جمله آثار زیبایی بر روی نفس مُدرک­اند. زیبایی امری عینی و آقاقی است. به نظر صدرالمتألهین زیبایی با وجود مساوقت دارد.

در دوره معاصر با عرضه شدن برخی آثار هنری ناهمگون با آثار هنری کلاسیک و پذیرفته شدن این آثار به عنوان آثار برجسته هنری توسط اصحاب هنر، این پرسش مطرح شده که مرز فارِق بین هنر و غیر هنر چیست؟ و به تعبیر منطقی: ذاتیات هنر بخصوص فصل مُمیز و مقوِّم آن چیست؟ نظریه های مشهوری در این زمینه مطرح شده است.